Bachus (Bacchus) był rzymskim bogiem dzikiej natury, winnej latorośli i wina – reprezentował nie tylko jego upajający wpływ, ale także ten dobroczynny. Był nawet, według niektórych mitów, bóstwem chtonicznym. Dionizos został zaadoptowany przez Rzymian jak wiele innych greckich bóstw. Bachus został utożsamiony z bogiem rolniczym Liberem (Wolny) już w 494 roku p.n.e.
Dionizos pojawił się w Rzymie już na początku V wieku p.n.e. podczas klęski głodu. Decyzją senatu został włączony do oficjalnego panteonu wraz z innymi helleńskimi bóstwami, mającymi zapewnić obfite plony – Kore i Demeter.
Mimo powszechnie panującego przekonania Bachanalia (bacchanalia) nie miały charakteru państwowego. Różne stowarzyszenia najczęściej świętowały na własny sposób, dodatkowo w tym samym czasie co państwowe Liberalia, które oficjalnie obchodzono w dniach 16 i 17 marca. W trakcie Bachanaliów miały mieć miejsce zabawy i obrzędy dokonywane na cześć Bachusa.
Tytus Liwiusz utrzymuje, że zostały zapoczątkowane w Wielkiej Grecji, skąd przedostały się do Etrurii, skąd dopiero do Rzymu i rozpowszechniły się szczególnie w południowej Italii. Wiązały się z nimi liczne potępiane nadużycia, przez co przerodziły się z czasem w rozpustne orgie. Do wersji wydarzeń przedstawionych przez Liwiusza zaleca się podchodzić sceptycznie.
Bachanalia zostały zreformowane przez Senat w 186 roku p.n.e. Pretekstem była troska o moralność obywateli i o religię publiczną.